Ośrodek Dydaktyczno–Muzealny Poleskiego Parku Narodowego (Stare Załucze)

Belka top

Ośrodek Dydaktyczno–Muzealny
Poleskiego Parku Narodowego (Stare Załucze)

Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny w Starym Załuczu położony jest 6 km od Dyrekcji Poleskiego Parku Narodowego. Prowadzi tam asfaltowa szosa z Urszulina. Ośrodek składa się z kilku części. W głównym budynku znajduje się muzeum z ekspozycjami, obok znajduje się wiata ekspozycyjna, natomiast w głębi za budynkiem muzeum znajduję się ścieżka przyrodnicza „Żółwik” i Ośrodek Rehabilitacji Zwierząt. W muzeum umieszczone są ekspozycje prezentujące różne działy tematyczne. W pierwszej sali znajduje się ekspozycja ogólno geograficzna, prezentująca położenie Parku, jego budowę geologiczną i gleby oraz hydrografię. Tu znajduje się także dział akwarystyczny prezentujący żywe okazy ryb występujące w wodach PPN. Na korytarzu umieszczono dział historyczny, gdzie zgromadzono eksponaty od czasów epoki kamiennej do czasów współczesnych. Na końcu korytarza znajduje się makieta prezentująca jak dawniej pozyskiwano torf do celów opałowych. Dalej w dwóch sąsiednich salach utworzono dział etnograficzny. Jedna z sal to komora wiejskiej chaty, a druga to izba dzienna. W komorze zgromadzono szereg przedmiotów niegdyś wykorzystywanych przez mieszkańców w życiu codziennym, dziś już zapomnianych. Znajduje się tu warsztat tkacki i narzędzia do obróbki lnu, sprzęty do prania, narzędzia i sieci do połowu ryb, stępa do ubijania kaszy, żarna do mielenia zboża i szereg innych sprzętów dziś zastąpionych przez nowoczesną technikę. W izbie dziennej (kuchni) znajduje się makieta pieca chlebowego z zapieckiem, kufry do przechowywania odzieży, łóżko, szafa i kołyski. W kolejnych dwóch salach mieści się dział przyrodniczy. W pierwszej sali zgromadzono wypreparowane eksponaty różnych zwierząt kręgowych występujących na obszarze Poleskiego Parku Narodowego. Dominują głównie ptaki i ssaki. W kilku gablotach obejrzeć można, miedzy innymi sowy Parku, ptaki krukowate, różne gatunki kaczek i ptaków z rodziny siewkowych. Wyeksponowane są tu też wilk, lis, jenot, największe zwierzę Parku - łoś, sarna, bóbr, dzik i borsuk. Z ptaków obejrzymy bielika (2,5 m rozpiętości skrzydeł), pierwowzór naszego godła państwowego, jednego z najcięższych latających ptaków czyli łabędzia niemego i oczywiście ptaka herbowego Parku – żurawia. W sali obok zapoznamy się z fauną bezkręgowców Parku. Zobaczymy tu nasze krajowe raki: szlachetnego i błotnego, ale też zawleczonego raka amerykańskiego. W gablotach znajdują się także główni przedstawiciele ważek, chrząszczy i motyli Parku w tym gatunki chronione i rzadkie. W sali tej znajduje się również ekspozycja prezentująca główne siedliska leśne oraz terrarium z żywymi niektórymi płazami i gadami występującymi w Parku.

Obok głównego budynku muzeum znajduje się wiata ekspozycyjna. W wiacie zostały zgromadzone duże eksponaty kultury materialnej takie jak wozy, bryczki, brony i pługi, gręplarnia, warsztat maciarski i warsztat stolarski. Najciekawszym eksponatem znajdującym się w wiacie jest sąsiek, olbrzymia kłoda ok. 250 letniej sosny, wydrążona wewnątrz, a służąca do przechowywania zboża. W głębi za parkingiem dla samochodów znajduje się ścieżka „Żółwik”. Rozpoczyna się ona edukacyjnym placem zabaw, gdzie znajduję się skocznia zwierząt, parkowe łamigłówki, piramida i leśne cymbały (prosty drewniany ksylofon). Na ścieżce znajduje się szereg tablic edukacyjnych prezentujących faunę i florę Parku, a najciekawszym jej elementem jest oczko wodne, w którym można obserwować dorosłe żółwie błotne. Na ścieżce zapoznamy się także z budową lasu i jego mieszkańcami oraz z budową mrowiska. Przy ścieżce znajduję się także Ośrodek Rehabilitacji Zwierząt, na który składa się wybieg dla dużych ssaków i woliera dla ptaków. W sezonie letnim w wolierze najczęściej można spotkać bociany białe. W Ośrodku rehabilitację przechodziło 8 gatunków ssaków i 27 gatunków ptaków. Ze ssaków do Ośrodka najczęściej trafiają małe sarny. Obok ścieżki „Żółwik” znajduje się także duże zadaszenie turystyczne i miejsce na ognisko.

Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny jest czynny od 1 kwietnia do 31 października codziennie w dni robocze od godziny 8.00 do 16.00, a w soboty i niedziele od godziny 9.00 do 17.00. W okresie od 1 listopada do 31 marca Ośrodek można zwiedzać po wcześniejszym uzgodnieniu w Dyrekcji Poleskiego Parku Narodowego w Urszulinie. Wstęp do muzeum Parku jest płatny. Bilety można nabyć bezpośrednio w muzeum w cenie: bilet normalny - 6 zł; bilet ulgowy - 3 zł.

Dane kontaktowe:

	Ośrodek Dydaktyczno–Muzealny Poleskiego Parku Narodowego, Stare Załucze 8, 22–234 Urszulin
	82 571 31 99, 82 571 30 71, fax 82 571 30 03
	www.poleskipn.pl
	poleskipn@poleskipn.pl

Dostępność Muzeum dla osób niepełnosprawnych

Pracownicy muzeum nie posiadają dodatkowego przygotowania do obsługi osób niepełnosprawnych. Brak jest osób, które byłyby przeszkolone na odpowiednich kursach np. kursie asystenta osoby niepełnosprawnej czy tłumacza języka migowego. Żaden z pracowników nie ukończył kursu lub szkolenia przygotowującego do pracy z osobami niewidomymi i słabowidzącymi, niesłyszącymi, niepełnosprawnymi intelektualnie.

W ODM PPN istnieje możliwość pomocy osobie niepełnosprawnej przez pracownika muzeum np. w charakterze asystenta. W budynku Ośrodka nie ma na wyposażeniu do wypożyczenia na miejscu wózka dla osoby niepełnosprawnej ruchowo. Warunki dojazdu komunikacją publiczną: sam Ośrodek Parku znajduje się w odległości 6 km od przystanku autobusowego znajdującego się w Urszulinie. Do miejscowości, w której znajduje się Ośrodek, nie dojeżdża żaden środek komunikacji publicznej. Do placówki jest dojazd tylko własnym samochodem, drogą asfaltową. Przy placówce znajduje się parking. Na parkingu jest wytyczone miejsce parkingowe dla samochodu osoby niepełnosprawnej.

Budynek muzeum i pozostałe obiekty Ośrodka są dostępne dla osób niepełnosprawnych. Brak jest barier architektonicznych. Chodniki z kostki są w dobrym stanie, przejezdne są również alejki na terenie Ośrodka, a na placu przed muzeum znajdują się ławeczki do odpoczynku. Do budynku muzeum prowadzą odpowiednie podjazdy dla osób na wózkach inwalidzkich. Wewnątrz budynku znajduje się kasa, która jest dostępna dla osób niepełnosprawnych.

W obiekcie znajduje się także sklep z pamiątkami, a nieopodal budynku muzeum jest edukacyjny plac zabaw. Przy ODM PPN brak jest punktów gastronomicznych. Duża, dobra restauracja znajduje się w pobliskim Urszulinie.

Toalety tylko częściowo są przystosowane dla osób niepełnosprawnych. Jest do nich dobry dostęp, są obszerne, odpowiednia jest wysokość kompaktu i umywalek, ale lustra są na poziomie znacznie wyższym niż dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich.

Pomieszczenia wewnątrz muzeum są dostępne bez problemów dla osób niepełnosprawnych i ciągi komunikacyjne (korytarze) również. Szerokość futryn jest odpowiednia, brak jest progów pomiędzy pomieszczeniami (salami ekspozycyjnymi). Budynek jest parterowy więc nie posiada windy.

Niestety, brak jest odpowiedniego dostosowania pomieszczeń dla osób niewidomych i słabowidzących. Oświetlenie wewnątrz muzeum jest stonowane, nie ma rażącego i niekontrolowanego światła w otoczeniu. Część eksponatów jest oświetlona punktowo. Brak wykorzystania właściwości koloru, a więc nie ma oznaczenia krawędzi pierwszego i ostatniego stopnia schodów taśmą odblaskową, czy dodatkowo oświetlenia schodów podłączonego pod czujnik ruchu. Brak także wyraźnych znaków informacyjnych, włączniki i wyłączniki nie są w jaskrawych kolorach. Brak jest także stosowania kontrastu i wiele przedmiotów nie jest umieszczonych na odpowiednio kontrastowym tle. Brak jest także odpowiednich oznaczeń i napisów dla osób niewidomych i niesłyszących. Nie ma oznaczeń brajlowskich i informacji powiększoną czcionką, czy też umieszczonych na poziomie oczu. Większość eksponatów muzealnych znajduje się w gablotach ekspozycyjnych lub za barierkami i nie jest dostępna dla niewidomych do poznania przez dotyk. Muzeum nie posiada także odpowiednio opracowanych materiałów dostosowanych dla osób niewidomych i słabowidzących.

W muzeum brak także nowoczesnych technik. Nie stosowane są np. powiększalniki, czy multimedialne formy przekazu i digitalizacji. Zwiedzanie muzeum odbywa się z przewodnikiem, który posiada odpowiednią wiedzę teoretyczną na temat Parku i eksponatów znajdujących się w muzeum. Kilku przewodników ma niewielkie doświadczenie w oprowadzaniu grup osób niepełnosprawnych, ponieważ co roku Ośrodek odwiedza kilkanaście grup z różnymi dysfunkcjami. Są to zarówno osoby na wózkach inwalidzkich, jak również z innymi dysfunkcjami ruchowymi, ale także osoby niepełnosprawne umysłowo i osoby w różnym stopniu niedowidzące. Osoby niesłyszące chcące odwiedzić Muzeum powinny koniecznie przyjechać z tłumaczem języka migowego.

Nasza ocena: