Muzeum Wsi Lubelskiej (Lublin)
|
|
|
Foto: www.skansen.lublin.pl
Foto: www.skansen.lublin.pl
Więcej zdjęć »Muzeum Wsi Lubelskiej powstało w 1970 r., a w 1976 r. zdecydowano o aktualnej lokalizacji lubelskiego skansenu. W różnorodnym i malowniczym krajobrazie, na terenie dawnego majątku Sławin, zgromadzono bezcenne pamiątki związane z dawnym życiem wsi, dworów i miasteczek Lubelszczyzny.
W chwili obecnej muzeum jest nadal w fazie budowy a chłopskie budownictwo drewniane prezentują muzealne wsie w sektorach Wyżyna Lubelska, Roztocze i Powiśle, z charakterystycznym dla poszczególnych regionów rodzajem zabudowy i strukturą siedlisk. Obiekty kolejnych dwóch sektorów – Podlasia i Nadbuża – nadal czekają na posadowienie. Całość architektonicznej kolekcji muzeum, niezwykle różnorodna pod względem form (chałupy szerokofrontowe i wąskofrontowe, symetryczne i asymetryczne, z podcieniem i bez), reprezentując poszczególne regiony, odzwierciedla jednocześnie „małe historie zwykłych ludzi” poprzez ekspozycyjne odtworzenie indywidualnych dokonań i upodobań gospodarzy, którzy zamieszkiwali poszczególne zagrody.
Modelowo w muzeum prezentowany jest zespół dworsko-parkowy (z dworem z Żyrzyna i dworkiem-rządcówką z Huty Dzierążyńskiej) oraz rzymskokatolicki zespół sakralny (z kościołem z Matczyna, plebanią z Żeszczynki, dzwonnicą z Motycza, spichlerzem z Wrzelowca), który jest częścią budowanego obecnie muzealnego miasteczka. Powstające muzealne miasteczko nawiązuje do historycznych miasteczek Lubelszczyzny z okresu II Rzeczypospolitej. W chwili obecnej zrealizowana została jego północna część wraz z placem rynkowym. Składają się na nią drewniane i murowane budynki: ratusz z Głuska, domy z Wojsławic, Wąwolnicy i Siedliszcza, stodoły z Kamionki i Tyszowiec, areszt z Samoklęsk, szkoła z Bobrownik, restauracja z Zemborzyc, remiza straży ogniowej z Wilkowa oraz kołodziejnia z Bełżyc. W zrealizowanych obiektach urządzone zostaną ekspozycje wnętrz mieszkalnych (polskich i żydowskich), gospodarczych, wnętrz budynków użyteczności publicznej, sklepów, zakładów rzemieślniczo-usługowych i gastronomicznych. Przy realizacji projektu, który uzyskał dofinansowanie z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Lubelskiego, wykorzystano zarówno oryginalne, przeniesione do Muzeum obiekty, jak i odtworzenia zachowanych jeszcze zabytkowych budowli, zrealizowane w oparciu o badania naukowe i materiały ikonograficzne.
W sektorze Roztocze funkcjonuje również greckokatolicki zespół sakralny (z cerkwią z Tarnoszyna i dzwonnicą z Lubyczy-Kniazie). Cerkiew z Tarnoszyna, oprócz funkcji muzealnych, pełni również funkcje kultowe – jest kościołem parafialnym Greckokatolickiej Parafii pw. Świętego Jozafata w Lublinie. Z tego tytułu, regularnie w każdą niedzielę, sprawowane są w niej liturgie Mszy Świętej.
Ważnymi elementami wzbogacającymi i uzupełniającymi ekspozycje skansenowskie są uprawy rolne i ogrodnicze, obecność dzikiej roślinności a także zwierząt hodowlanych w wybranych zagrodach i tych żyjących w stanie dzikim.
Muzealną publiczność zapraszamy do udziału – również aktywnego – w cyklicznych imprezach i wydarzeniach muzealnych, które wiążą się z rokiem obrzędowym i gospodarskim na Lubelszczyźnie. Dzieciom i młodzieży szkolnej proponujemy zaś skorzystanie z bogatej oferty zajęć edukacyjnych – lekcji muzealnych, warsztatów, wycieczek. Odwiedzający lubelski skansen mogą skorzystać również z fachowej obsługi przewodnickiej – w tym w językach obcych. Zainteresowani historią i tradycjami naszej „małej Ojczyzny” odnajdą tu klimat i zabytki z czasów swoich przodków – te najstarsze pochodzą z II połowy XVII wieku. Miłośnicy weekendowego aktywnego wypoczynku w plenerze, odnajdą tu zaś tereny do przyjemnych i relaksujących spacerów wśród pól, nad wodą, z towarzyszeniem śpiewu ptaków i zawsze życzliwego personelu muzeum.
|
Muzeum Wsi Lubelskiej, al. Warszawska 96, 20–824 Lublin |
|
81 533 85 13 / 81 533 31 37, fax. 81 533 30 51 |
|
www.skansen.lublin.pl, www.miasteczko-muzealne.pl |
|
skansen@skansen.lublin.pl |
Muzeum Wsi Lubelskiej – jak każde muzeum na wolnym powietrzu – posiada swoją specyfikę związaną z warunkami terenowymi i zgromadzonymi, zabytkowymi obiektami architektury. Z uwagi na to, istnieje tutaj szereg niejako „naturalnych” (obiektywnych) uwarunkowań (np. ukształtowanie terenu, rodzaj wejść do zabytkowych obiektów, naturalne oświetlenie w zabytkowych obiektach i brak energii elektrycznej) mających wpływ na obsługę osób niepełnosprawnych. Muzeum, w miarę posiadanych możliwości, stara się jednak uczynić ekspozycje skansenowskie dostępne dla wszystkich – w tym dla osób o różnym stopniu niepełnosprawności.
W chwili obecnej Muzeum nie posiada pracowników (przewodników) specjalnie przygotowanych do obsługi osób niepełnosprawnych. Planowane jest jednak w najbliższym czasie zatrudnienie takich osób lub wysłanie pracowników na odpowiednie kursy przygotowawcze. Każdorazowo – w przypadku odpowiednio wcześniejszego zaanonsowania – Muzeum jest w stanie oddelegować kompetentnego pracownika jako asystenta dla osoby niepełnosprawnej. Obecnie MWL nie posiada wózka dla osoby niepełnosprawnej ruchowo. Planowany jest jednak zakup takiego sprzętu.
Warunki dojazdu komunikacją publiczną do Muzeum dobre – cztery linie autobusowe z różnych części miasta, w tym trzy z centrum. Odległość od przystanku MPK do wejścia i kas Muzeum ok. 100 m. Ukształtowanie terenu zróżnicowane, jednak bez znaczących przeszkód dla poruszania się osób niepełnosprawnych. Muzeum nie posiada własnego parkingu. Ten funkcjonujący obok wejścia należy do miasta Lublin. Parkowanie na nim nie sprawia z reguły większego problemu, choć nie ma tam wyznaczonego miejsca dla niepełnosprawnych. W przypadku konieczności szczególnego nadzoru nad pojazdem osoby niepełnosprawnej, po wcześniejszym uzgodnieniu, Muzeum jest w stanie zapewnić dozorowane miejsce parkingowe na zapleczu administracyjnym.
Dostępność zewnętrznych ciągów komunikacyjnych dobra – ulica asfaltowa, utwardzony chodnik. Dobre oznaczenie do wejścia. Brak barier architektonicznych, dobra jakość chodników. Na terenie ekspozycji skansenowskiej, w wielu miejscach, ławeczki do siedzenia. Do i od budynku recepcji (kasy) na teren ekspozycji skansenowskiej prowadzą odpowiednie zjazdy (bez schodów) dla niepełnosprawnych. Infrastruktura Muzeum jest nadal w fazie budowy, uwzględnia ona jednak potrzeby niepełnosprawnych w możliwym zakresie. Np. w budowanych obiektach muzealnego miasteczka znajdują się toalety dla niepełnosprawnych, ciągi komunikacyjne pozwalają na poruszanie się osób niepełnosprawnych z opiekunami, mimo że ich nawierzchnie są zróżnicowane – gruntowe ścieżki, utwardzone drogi, kamień, bruk, klinkier. Muzeum może także – po wcześniejszym zgłoszeniu – zaoferować pomoc fizyczną w przypadku trudności komunikacyjnych. Punkt gastronomiczny posiada miejsca siedzące na wolnym powietrzu. Toalety dla niepełnosprawnych znajdują się w jednym z obiektów muzealnego miasteczka – ratusz z Głuska. Są wyposażone zgodnie z obowiązującymi standardami.
W związku z tym, że ekspozycja Muzeum Wsi Lubelskiej to kilkadziesiąt zabytkowych obiektów architektury w swoim historycznym kształcie, trudno mówić o ich przystosowaniu do zwiedzania przez osoby niepełnosprawne. W zabytkowych obiektach, w większości parterowych, nie ma wind, a progi i futryny są naturalnym, historycznym detalem architektonicznym, który nie może być zmieniany pod kątem przystosowania dla niepełnosprawnych. Podobnie jeśli chodzi o dostosowanie ekspozycji dla osób niewidomych i słabo widzących. Odzwierciedlają one konkretne historyczne sytuacje i dotyczy to zarówno sposobu eksponowania zabytków jak i ich oświetlenia. W większości pomieszczeń ekspozycyjnych brak jest oświetlenia elektrycznego, jest zatem światło naturalne uzależnione od aktualnej pory dnia czy aury. Planując zwiedzanie ekspozycji przez osoby niepełnosprawne (w tym słabo widzące), należy ten fakt brać pod uwagę.
Umieszczanie dodatkowych oznaczeń na ekspozycjach skansenowskich nie jest stosowane, gdyż nie są to wystawy typu galeryjnego lecz aranżacje całych wnętrz i zespołów obiektów. Pozyskiwanie informacji przez osoby niepełnosprawne jest jednak możliwe poprzez audioprzewodniki (w sektorze miasteczko) oraz odpowiednią obsługę przewodnicką. W obiektach ekspozycyjnych wszystkie eksponaty w tym oryginały i rekwizyty są „w zasięgu ręki”. Możliwe jest zatem w obecności przewodnika i przy jego pomocy – poznawanie eksponatów przez dotyk.
W chwili obecnej, ze względu na brak funduszy, MWL nie posiada publikacji dostosowanych dla osób niewidomych (z pismem Braille’a) lub słabowidzących. Planowane jest jednak przygotowanie takich materiałów. W Muzeum istnieje możliwość korzystania z multimedialnych form przekazu: rzutnik multimedialny, cyfrowe nośniki informacji, komputer. W muzealnym miasteczku będą funkcjonowały również dwa kioski internetowe – dostępne dla zwiedzających, w tym niepełnosprawnych.
|
|
|