Muzeum Lubelskie w Lublinie, Dworek Wincentego Pola

Wersja tekstowa o podwyższonym kontraście

Belka top

obrazek1 obrazek2 obrazek3 obrazek4 obrazek5 obrazek6

Fotografie dobra kultury

Muzeum Lubelskie w Lublinie, Dworek Wincentego Pola

Foto: www.zamek-lublin.pl

Muzeum Lubelskie w Lublinie, Dworek Wincentego Pola

Foto: www.zamek-lublin.pl

Muzeum Lubelskie w Lublinie, Dworek Wincentego Pola

Wincenty Pol – urodzony w Lublinie, 20 kwietnia 1807 r., polski patriota, uczestnik powstania listopadowego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Poeta, twórca m.in. „Pieśni Janusza” (1835), „Pieśni o ziemi naszej” (1843), „Mohorta” (1854) i „Roku myśliwca” (1870). Krajoznawca, geograf i etnograf – badacz Karpat Wschodnich, Pokucia, Podola, Wołynia, Litwy, Polesia, Tatr, Śląska, Wielkopolski, Pomorza Gdańskiego i Rugii. Założyciel pierwszej w Polsce katedry geografii na Uniwersytecie Jagiellońskim (1849). Autor m.in. prac „Rzut oka na północne stoki Karpat i przyległe im krainy” (1851), „Północny wschód Europy pod względem natury” (1851), „Geografia Ziemi Świętej” (1863) czy „Obrazy z życia i natury” (1869-1870). Zmarł w Krakowie 2 grudnia 1872 r. Spoczywa w Krypcie Zasłużonych pod kościołem oo. Paulinów na Skałce.

Pod koniec XVIII w. na terenie niewielkiego folwarku Firlejowszczyzna pod Lublinem wzniesiony został w stylu klasycystycznym modrzewiowy dworek. W latach 1804-1810 był własnością ojca Wincentego Pola – Franciszka Ksawerego. Sprzedany po wyjeździe Polów do Lwowa, w roku 1860 powrócił do rodziny, jako dar obywateli województwa lubelskiego. Siedemnaście lat później ponownie sprzedany. W 1969 r. przeniesiono go i zrekonstruowano na posesji przy ul. Kalinowszczyzna 13, jako pierwszy obiekt planowanego skansenu. W setną rocznicę śmierci Wincentego Pola, 2 grudnia 1972 r., dokonano w nim otwarcia muzeum poety i geografa. Po zmianie lokalizacji skansenu dworek wraz z ekspozycją przekazano ówczesnemu Muzeum Okręgowemu w Lublinie. Działająca w nim do dziś placówka pod nazwą „Dworek Wincentego Pola” jest oddziałem Muzeum Lubelskiego w Lublinie.

Muzeum gromadzi rękopisy i publikacje dzieł Wincentego Pola, korespondencję poety, jego portrety oraz wizerunki osób z nim związanych, ikonografię miejsc, w których przebywał i działał, dokumenty, fotografie, odznaczenia oraz naukowy księgozbiór i meble z epoki. Odrębną kolekcję tworzy 120 polskojęzycznych globusów Ziemi. Najstarsze wykonano w 2. poł. XIX wieku, późniejsze pochodzą z okresu międzywojennego, pokaźny zbiór stanowi także produkcja współczesna.

Wystawa stała, urządzona w pokojach na parterze, łączy w sobie aranżację XIX-wiecznych wnętrz dworku szlacheckiego z prezentacją biografii Wincentego Pola, przedstawiając szlaki jego podróży, efekty prac badawczych, twórczość literacką oraz pamiątki rodzinne. W pomieszczeniach dolnej kondygnacji organizowane są każdego roku różnorodne wystawy czasowe m.in. z zakresu geografii, historii, literatury i sztuki. We wnętrzach dworku odbywają się również spotkania okolicznościowe, wieczory autorskie, koncerty, odczyty i konferencje naukowe.

Muzeum proponuje oprowadzanie po ekspozycjach, lekcje muzealne, zajęcia warsztatowe oraz gry i zabawy. Odbywają się one po wcześniejszym telefonicznym uzgodnieniu ich tematyki i terminu oraz szczegółów organizacyjnych. W kasie muzeum są do nabycia m.in. reprinty dzieł Wincentego Pola oraz naukowe opracowania jego twórczości i inne publikacje.

Muzeum zaprasza od środy do soboty (oraz we wtorek po pierwszej niedzieli miesiąca) w godz. 9.00-16.00, w niedzielę (oprócz pierwszej niedzieli miesiąca) w godz. 9.00-17.00


Dane kontaktowe:

Muzeum Lubelskie w Lublinie, Dworek Wincentego Pola, ul. Kalinowszczyzna 13, 20–129 Lublin

81 747 24 13

www.zamek.lublin.pl
dworekpola@zamek-lublin.pl

Dostępność Muzeum dla osób niepełnosprawnych

Dworek Wincentego Pola znajduje się w starej części dzielnicy miasta Lublin - Kalinowszczyzny. Wejście od ulicy poprzez bramę. Muzeum nie posiada własnego parkingu. Po lewej stronie przy wejściu znajdują się cztery schodki o niestandardowych wymiarach w krótkiej długości stopnia i jego dość dużej wysokości. Od stopni prowadzi alejka o łagodnym nachyleniu wysypana drobnym kamieniem do ganku dworku. Biorąc pod uwagę niestandardowość schodków oraz możliwość zniesienia stabilności gruntu alejki przez warunki atmosferyczne należy uznać ten odcinek za stosunkowo trudny dla asystenta osoby niepełnosprawnej poruszającej się na wózku. Przed wejściem do ganku Dworka znajdują się dwa stopnie. W drzwiach wejściowych schodek z progiem. Drzwi szerokie, otwierane dwuskrzydłowo. Wewnętrzne ciągi komunikacyjne posiadają nieznaczne utrudnienia w postaci progów w przejściach do sal wystawienniczych. Pomieszczenia obszerne, umożliwiające swobodne poruszanie się osobom z niepełnosprawnością. Do zwiedzania turyści mają udostępniony salon, dwa pokoje i dwie sienie. Większość eksponatów jest możliwa do poznania przez dotyk. Brak opisów powiększoną czcionką i innych udogodnień dla osób słabowidzących. Wszyscy zwiedzający są oprowadzani przez pracowników Muzeum. Oświetlenie centralne i boczne kinkietowe nie stanowiące utrudnienia do oglądania eksponatów dla osób ze słabym wzrokiem. Zwiedzanie Muzeum możliwe jest z przewodnikiem po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym. Obiekt nie posiada toalety dostosowanej dla osób poruszających się na wózku. Pracownicy Muzeum nie posiadają dodatkowego przygotowania do obsługi osób niepełnosprawnych, ale chętnie służą pomocą w miarę swoich możliwości. Muzeum posiada dodatkowe sale wystawiennicze w piwnicy obiektu. Służą one do prezentacji wystaw czasowych. Do pomieszczenia wystawienniczego prowadzą dwie klatki schodowe. Wewnętrzna jest trudna do zejścia ze względu na wąskie i strome stopnie oraz brak poręczy. Zewnętrzna prowadząca od zewnątrz budynku jest użytkowana dla osób mających problemy z poruszaniem się i innymi wymagającymi zachowania ostrożności rodzajami niepełnosprawności. Turyści niesłyszący odwiedzający Muzeum powinni koniecznie przyjechać z tłumaczem języka migowego. W Muzeum można nabyć pamiątki w postaci wydawnictw, ale w standardowym druku.

Nasza ocena:


Zobacz legendę »